Vergi Cennetlerine Kazanç Aktarmanın Vergi Ahlâkı ile İlişkisi
Etik kurallar, tıpkı bireylerde olduğu gibi kurumlarda da geçerli olması gereken kurallar.
Uluslararası ve ulusal alanda pek çok şirketin “Etik Kurallar” adı altında bir takım dökümanları kamuoyuna deklare ettiklerini görmekteyiz.
Bu dökümanların birer halkla ilişkiler/tanıtım çalışması mı ya da bağlayıcı temel ilkeler mi olduğunu şirketlerin niyetlerinden değil uygulamalarından çıkartabilmekteyiz.
ABD finansal tarihinin en büyük şirket dolandırıcılık ve yolsuzluklarından biri olan Enron skandalında adı geçen şirketin onlarca sayfa büyüklüğündeki ve cazip cümlelerle örülü Etik Kurallar ilkesinin ne kadar samimi olduğunu ancak sonuca bakarak anlamak mümkün.
Ülkemizde de 1990’lı yılların sonunda içi boşaltılarak maliyeti vergi ödeyicilerine yani halka bırakılan bankaların bankacılık kuralları bir yana etik kurallara ne kadar uygun davrandıkları da hepimizin hafızalarında.
Ekonomik kararlarda etik değerler
Bir ülkenin ekonomik kaynaklarından faydalanarak, o ülkenin çevresine, doğasına zarar vererek elde edilen kârı vergisiz ya da düşük vergili bir ülkeye aktararak, millete hizmet sağlayan vergilerin az ödenmesini sağlamak ahlaki midir?
Elbette ki değildir.
Elde edilen kazançta o ülkede yaşayan herkesin hakkı sözkonusudur.
Kârı başka ülkeye aktarıp her türlü çevresel zararı ve maliyeti üretim yapılan ülkeye bırakmak ahlâki bir yaklaşım değildir. Tamamen ekonomik nedenlerle yapılan kâr aktarımı, aşırı kâr elde etme arzusunun bir sonucudur. Ancak bir ülkenin, bir milletin aleyhine sadece şirketin sahibi olan kişi ya da kişilerin lehine olan bir uygulama temelde ahlaki açıdan sorunludur.
Özetle; vergi ahlâkı da kurumsal etik kuralların bir parçasıdır.
Ne dersiniz, vergi ahlâkı açısından “Vergi Cennetlerine Kazancı Aktarmak Ahlâkî midir?” sorusuna bireysel ya da kurumsal olarak cevabımız nedir?