İnsan Denen Hayvan
Başlıkta öyle deyince.. Bir durdum ve kendi kendime sordum:
Kendi halinde yaşayıp giden, bulduğu ile yetinen, canı tehlikeye düşmedikçe saldırmayan, zenginlik diye bir kavramı olmayan hayvanlara hakaret ediyor muyuz acaba?
Neyse mesele bu değil.
Belki asıl mesele, adına medeniyet değimiz müthiş keşiflerle süslü zafer anıtlarının ve keşfine çıktığımız yıldızların altında yaldızlı laflarla bayram ederken, o ilkel yanımızı hem alabildiğine geniş tanımlayıp, hem en güçlü araçlarla tahkim ederek sürdürmeden edemeyişimiz.
Savaş veya operasyona getireceğim sözü.
NATO ve Rusya çatışmasına.
Kana bulanan Ukrayna’ya.
İki taraftan birini lanetleyen ötekini alkışlayan rekabetçi ama bana garip gelen zihniyete.
Diyeceğim şudur:
En çok maruz kaldığımız propagandadan fazlası değil miyiz acaba?
Lanetlediğimiz şeytanlar ve yücelttiğimiz melekler çok muhtemeldir ki ne şeytan ne de melek. Derdimiz çıkarlarımız, korkularımız esasında. Belki onların bizi tepe tepe kullandığı kadar, biz de onları kullanırız.
İnsan hala biyolojik bir varlık.
Onu hayvanlıktan uzaklaştıran kısır beyni ise aynı zamanda kendi başının büyük belası.
En çok da olmak ve illa sahip olmak istiyor.
Hemen şimdi, burada ve mümkünse sonsuza kadar.
Modern insan bu.
Hiçliğinin çıkmazında yalancı bir huzurla ölümsüzlük arar, zafer arar.
Şatolar, kaleler, güya medeniyetler kurar.
Gözünü bir avuç toprak doldurana kadar.